Poezi nga libri "Parajsë e nëmur"
PSALM DËSHMIE
Madhëri
s´kam dorë
të vë mbi librin e shenjtë
e të dëshmoj vetëm të vërtetën
se këta më kanë gjymtuar
sytë m´i nxorën
e gjakun e zi nga veshët
ma kanë plasur zemrën
e çmendur më kanë
sa s´po më bie ndërmend
se edhe gjuhën ma kanë prerë
e vetë me vete po flas
i mjeri unë
MENDIMET E ZEZA
Gishtërinjtë ngulen në tëmthat e mi
si gozhdët në pëllëmbët e Krishtit
që kafka e çarë nga mendimet e zeza
mos të bie nga qafa si urnë e thyer
edhe dy orë
një
dhjetë minuta
pesë
tre sekonda
një gurgullimë e ëmbël lumi
mbi gurë të bardhë
e një cicërimë e blertë zogu
çasti për t´i çelë sytë
drita e ditës po çelë
mendimet tkurren në një pikë të zezë në qiell
si një pikë fare demoni
që do ngjizet prapë si futa
sa të bie dielli në det
e do bëhen prapë mendime të zeza
në natën e tmerrshme skëterrë
PSALM DËSHMIE
Madhëri
s´kam dorë
të vë mbi librin e shenjtë
e të dëshmoj vetëm të vërtetën
se këta më kanë gjymtuar
sytë m´i nxorën
e gjakun e zi nga veshët
ma kanë plasur zemrën
e çmendur më kanë
sa s´po më bie ndërmend
se edhe gjuhën ma kanë prerë
e vetë me vete po flas
i mjeri unë
ARKIVOLI I QELQTË
Pa përqafim të përmallshëm
pa lamtumirë
ndahemi për çdo ditë nga njëri-tjetri
secili si mbi rrasë varri
në muzgun e mugët bëhemi të meitë
me gjurmë gishti dekodojmë dritën e portës
hymë në arkivolin e qelqtë
me majë gishtërinjsh
në lëndinën e qiellit
zgjojmë engjëjt e djajtë
qeshim e qajmë me ta
urojmë e mallkojmë
lutemi e fyejmë
i dashurojmë e i urrejmë
i mbajmë mend e i harrojmë
për çdo ditë
vdesim e ringjallemi
si mumie me zemër akulli
në piramidën
e mbajtur nga dora që dridhet
NATA E POETIT
Nata e poetit
nuk është një vijë e zezë
e vizatuar nga dora e ngathtë e idiotit
nuk është dremitje e devesë nën palmë
e as vetëm udhë e hënës së vdekur
Nata e poetit
është një kafaz i qelqtë
i krisur shtatë e shtatëdhjetë herë
nga gishti i unazës së fildishtë
e dalja në hone kohe të përndritura amshueshëm
është ikja e tij
në malin e Sinait te flaka e shenjtë
e herë te hiri i Trojës së mjerë
deshifron hieroglifet e heshtura
pranë Sfinksit të stepur
me Diskun e Efesit kalëron shtigjeve deri në Aleksandri
lexon fletët e djegura pranë detit në pikëllim
e lë një plis te hija e Aleksandrit
nëpër gurët e prushtë ngjitet te Gjergji në Krujë
puth altarin e thotë me zemër uratën
me pluhurin e udhës së mijëra vjete
pak pushon te varri i nënës
i lë një lule nate
e një lot te guri i kresë të vetmes motër
hynë në tempullin e dashurisë
vashës së dashur ia puth buzët e gojës
ia le trendafilin mbi gjinjtë e fjetur
e para rrezes së parë së dritës
i bie me pëllëmbë atit vetëtimë
shtrihet pranë gruas
shtiret se ka fjetur si i vdekur
Nidda, dhjetor 2017
NATA E NËMUR*
Një dele e bardhë
dy dele
tri
tridhjetë dele të bardha
një lumë i bardhë deleje
kalojnë shtegun
dalin në lëndinën e blertë si syri yt
një ujk
dy ujq
tre
tridhjetë ujq ngjyrë gri
një lukoni ujqish të brymtë
daln nga mjegulla e lëndinës së verbër
ulërijnë ulërijnë mistershëm
nën hënën e mekurë
e sytë sytë e mi
kandila të djegur
në këtë natë të nëmur
*Kur s'ke gjumë, thonë, numëro dele të bardha !...
PO IKIN
Po ikin
për ditë
përtej perdes prej dheut
ata që më duan
ata që gëzohen e pikëllohen për mua
e vdekja ime
s'do t'i bie ndërmend askujt
arkivoli do kalojë si përmes shkretëtirës
pa heqjen e ndonjë kapele
pa vënë ndonjë dorë në zemër
vetëm fëmijët e lagjes
ndoshta për një çast
do ndëpresin lojën
e do thonë të habitur
shikoni shikoni
një i vdekur pa kortezh
e loja prapë do të vazhdojë
CILI JAM
Si somnambul
para portës së shtëpisë së nëmur
me prush të shprushur mijëra vjet
nga dy hije të gjalla
po unë
cili djalë
i prindërve pa kërthizë
jam
Abeli i zgjuar nga vdekja
për t´ia larë duart Kainit vëlla
erë dheu nuk më vjen
a vetë Kaini jam
duke bredhur me mijëra vjet
me duart e përgjakura mbi kokë
sytë më plaçin
çka të bëra vëlla
KËMISHA ME FLUTURA
Deri te ajo mbrëmje e mugët
me aromë gruri e me xixëllonja
zvogëlohem unë te driza
ku fsheha jelekun me arna
e zgjoj tim atë nga gjumi i përjetshëm
e bëj të mishtë e me shpirt
të ma sjellë atë këmishë vija-vija
këmishën e parë me flutura
të ma veshë vetë ai
me duart e tij
e të më buzëqeshë
t´ma bëjë me shëndet
unë nga gëzimi klith
si djali i daulles së llamarintë *
që s´rritet kurrë
copë e grimë griset ai kujtim
unë me pikëllim
prapë rritem kërrusem
hënën ma zë pema e errët
hija e tim eti ik
*Pas shumë e shumë viteve e frymëzuar në atë vend, ku si fare i vogël babai më pati gëzuar me një këmishë te bukur me flutura!..
*Personazh i Gynter Grasit
ECJE MBI GJETHE
Që ata mos të zgjohen
pritën të më zënë në udhë
e të më pyesin me gjuhën e dheut
ku shkon ti në këtë muzg
pranë amshimit tonë të zi
hapat e mi heshtin nga gjethet e rëna
që kanë lotuar shi vere
si sytë e blertë e të zi
unë kaloj pa vërejtur asgjë
veç këta gurë të mistershëm
dhe një ylli që bie përndritshëm
diku në një galaksi
Nidda 2016
MËKATI I PAFAJSHËM
Eva pafajshëm helmoi
shpirtin dhe Adamin e vet
ishte e re iu kishte tharë goja
kur kaloi pranë mollës së pjekur
besuar nuk kishte
se në Eden kishte edhe gjarpër
e mollë të helmuar me mëkat
ishte vjeshtë e brymtë
mund të ketë fryrë edhe era
e mos të kishte dëgjuar këshillën fatale
mos ha vetëm prej asaj peme
Eva ishte e pafajshme
pse në parajsë kishte
mëkat mollë me helm e gjarpër
e pafajshme ishte Eva
NËNA BISEDON ME SENDET
Ku e keni gojën
duart ku ju mbetën
sytë e bukur
flokët e zeza
këmbët e lehta
ajo frymë e beftë
nëna filloi të bisedojë me sendet *
me lugët e heshtura
pasqyrën e thyerë
krehrin në tokë
fyellin e varur në mur
sandalet e vogla të verës
rezën e ndryshkur
shkallët
nëna bisedon me sendet e shtëpisë
dhe qan
lotët vagullojnë imazhet e sendeve
i shfaqen mirazhet e fytyrave tona
pëmallshëm i zgjat duart dhe qesh
__
*Varg nga një tregim i David Albaharit
FRYMA E NANËS
Sa pak frymë
i ka mbetë Nanës
sa me ia çu peshë
këmishën me ngjyrë hëne
sa e lehtë
fryma e Nanës
veç sa me dridhë atë cep të hollë buze
siç dridhet flutura mbi një gjeth
sa pak ajo frymë e lehtë
për atë trohë shpirt që i ka mbetë
atë trohë që zogu i blertë mund ta bartë
e të fluturojë diku në qiell
SIMFONI MBI BAR
Si sytë e këtyre luleve
ma pe nurin e kurmit tim
pa gjethin e Evës në fundbarkun e trëndafiltë
gishtërinjtë e tu
në flokët
qafën e bardhë
gjinjtë e fundbarkun tim të ndritshëm
m'i puthe sytë
thimthat e ndrojtur
e thembrat e këmbëve që më sollën tek ti
më thuaj
isha ashtu siç më ke menduar
edhe më magjike se fantazia ime për ty
ah sa qenkam dridhur
deri te kjo fjalë
e te kjo simfoni e afshtë
mbi këtë bar
simfoni vetëm premierë
kurrë më
lamtumirë
AKT
Diku
një dhomë
krejt e zbrazur
pos cigareve
me të kuqtë e buzëve tu
të hedhura nga hirorja
me të cilën
ngul në mur gozhdën
e pasqyrës së praruar
me pamjen tonë të zhveshur
pa turp e pa vese
dhe një fishkëllimë e zgjatur treni
merr me vete dihamën
gjer te tingulli
i një këmbane meshe
e na bie në mend
për Zotin
që na dha shpirt
Madhëri
s´kam dorë
të vë mbi librin e shenjtë
e të dëshmoj vetëm të vërtetën
se këta më kanë gjymtuar
sytë m´i nxorën
e gjakun e zi nga veshët
ma kanë plasur zemrën
e çmendur më kanë
sa s´po më bie ndërmend
se edhe gjuhën ma kanë prerë
e vetë me vete po flas
i mjeri unë
MENDIMET E ZEZA
Gishtërinjtë ngulen në tëmthat e mi
si gozhdët në pëllëmbët e Krishtit
që kafka e çarë nga mendimet e zeza
mos të bie nga qafa si urnë e thyer
edhe dy orë
një
dhjetë minuta
pesë
tre sekonda
një gurgullimë e ëmbël lumi
mbi gurë të bardhë
e një cicërimë e blertë zogu
çasti për t´i çelë sytë
drita e ditës po çelë
mendimet tkurren në një pikë të zezë në qiell
si një pikë fare demoni
që do ngjizet prapë si futa
sa të bie dielli në det
e do bëhen prapë mendime të zeza
në natën e tmerrshme skëterrë
PSALM DËSHMIE
Madhëri
s´kam dorë
të vë mbi librin e shenjtë
e të dëshmoj vetëm të vërtetën
se këta më kanë gjymtuar
sytë m´i nxorën
e gjakun e zi nga veshët
ma kanë plasur zemrën
e çmendur më kanë
sa s´po më bie ndërmend
se edhe gjuhën ma kanë prerë
e vetë me vete po flas
i mjeri unë
ARKIVOLI I QELQTË
Pa përqafim të përmallshëm
pa lamtumirë
ndahemi për çdo ditë nga njëri-tjetri
secili si mbi rrasë varri
në muzgun e mugët bëhemi të meitë
me gjurmë gishti dekodojmë dritën e portës
hymë në arkivolin e qelqtë
me majë gishtërinjsh
në lëndinën e qiellit
zgjojmë engjëjt e djajtë
qeshim e qajmë me ta
urojmë e mallkojmë
lutemi e fyejmë
i dashurojmë e i urrejmë
i mbajmë mend e i harrojmë
për çdo ditë
vdesim e ringjallemi
si mumie me zemër akulli
në piramidën
e mbajtur nga dora që dridhet
NATA E POETIT
Nata e poetit
nuk është një vijë e zezë
e vizatuar nga dora e ngathtë e idiotit
nuk është dremitje e devesë nën palmë
e as vetëm udhë e hënës së vdekur
Nata e poetit
është një kafaz i qelqtë
i krisur shtatë e shtatëdhjetë herë
nga gishti i unazës së fildishtë
e dalja në hone kohe të përndritura amshueshëm
është ikja e tij
në malin e Sinait te flaka e shenjtë
e herë te hiri i Trojës së mjerë
deshifron hieroglifet e heshtura
pranë Sfinksit të stepur
me Diskun e Efesit kalëron shtigjeve deri në Aleksandri
lexon fletët e djegura pranë detit në pikëllim
e lë një plis te hija e Aleksandrit
nëpër gurët e prushtë ngjitet te Gjergji në Krujë
puth altarin e thotë me zemër uratën
me pluhurin e udhës së mijëra vjete
pak pushon te varri i nënës
i lë një lule nate
e një lot te guri i kresë të vetmes motër
hynë në tempullin e dashurisë
vashës së dashur ia puth buzët e gojës
ia le trendafilin mbi gjinjtë e fjetur
e para rrezes së parë së dritës
i bie me pëllëmbë atit vetëtimë
shtrihet pranë gruas
shtiret se ka fjetur si i vdekur
Nidda, dhjetor 2017
NATA E NËMUR*
Një dele e bardhë
dy dele
tri
tridhjetë dele të bardha
një lumë i bardhë deleje
kalojnë shtegun
dalin në lëndinën e blertë si syri yt
një ujk
dy ujq
tre
tridhjetë ujq ngjyrë gri
një lukoni ujqish të brymtë
daln nga mjegulla e lëndinës së verbër
ulërijnë ulërijnë mistershëm
nën hënën e mekurë
e sytë sytë e mi
kandila të djegur
në këtë natë të nëmur
*Kur s'ke gjumë, thonë, numëro dele të bardha !...
PO IKIN
Po ikin
për ditë
përtej perdes prej dheut
ata që më duan
ata që gëzohen e pikëllohen për mua
e vdekja ime
s'do t'i bie ndërmend askujt
arkivoli do kalojë si përmes shkretëtirës
pa heqjen e ndonjë kapele
pa vënë ndonjë dorë në zemër
vetëm fëmijët e lagjes
ndoshta për një çast
do ndëpresin lojën
e do thonë të habitur
shikoni shikoni
një i vdekur pa kortezh
e loja prapë do të vazhdojë
CILI JAM
Si somnambul
para portës së shtëpisë së nëmur
me prush të shprushur mijëra vjet
nga dy hije të gjalla
po unë
cili djalë
i prindërve pa kërthizë
jam
Abeli i zgjuar nga vdekja
për t´ia larë duart Kainit vëlla
erë dheu nuk më vjen
a vetë Kaini jam
duke bredhur me mijëra vjet
me duart e përgjakura mbi kokë
sytë më plaçin
çka të bëra vëlla
KËMISHA ME FLUTURA
Deri te ajo mbrëmje e mugët
me aromë gruri e me xixëllonja
zvogëlohem unë te driza
ku fsheha jelekun me arna
e zgjoj tim atë nga gjumi i përjetshëm
e bëj të mishtë e me shpirt
të ma sjellë atë këmishë vija-vija
këmishën e parë me flutura
të ma veshë vetë ai
me duart e tij
e të më buzëqeshë
t´ma bëjë me shëndet
unë nga gëzimi klith
si djali i daulles së llamarintë *
që s´rritet kurrë
copë e grimë griset ai kujtim
unë me pikëllim
prapë rritem kërrusem
hënën ma zë pema e errët
hija e tim eti ik
*Pas shumë e shumë viteve e frymëzuar në atë vend, ku si fare i vogël babai më pati gëzuar me një këmishë te bukur me flutura!..
*Personazh i Gynter Grasit
ECJE MBI GJETHE
Që ata mos të zgjohen
pritën të më zënë në udhë
e të më pyesin me gjuhën e dheut
ku shkon ti në këtë muzg
pranë amshimit tonë të zi
hapat e mi heshtin nga gjethet e rëna
që kanë lotuar shi vere
si sytë e blertë e të zi
unë kaloj pa vërejtur asgjë
veç këta gurë të mistershëm
dhe një ylli që bie përndritshëm
diku në një galaksi
Nidda 2016
MËKATI I PAFAJSHËM
Eva pafajshëm helmoi
shpirtin dhe Adamin e vet
ishte e re iu kishte tharë goja
kur kaloi pranë mollës së pjekur
besuar nuk kishte
se në Eden kishte edhe gjarpër
e mollë të helmuar me mëkat
ishte vjeshtë e brymtë
mund të ketë fryrë edhe era
e mos të kishte dëgjuar këshillën fatale
mos ha vetëm prej asaj peme
Eva ishte e pafajshme
pse në parajsë kishte
mëkat mollë me helm e gjarpër
e pafajshme ishte Eva
NËNA BISEDON ME SENDET
Ku e keni gojën
duart ku ju mbetën
sytë e bukur
flokët e zeza
këmbët e lehta
ajo frymë e beftë
nëna filloi të bisedojë me sendet *
me lugët e heshtura
pasqyrën e thyerë
krehrin në tokë
fyellin e varur në mur
sandalet e vogla të verës
rezën e ndryshkur
shkallët
nëna bisedon me sendet e shtëpisë
dhe qan
lotët vagullojnë imazhet e sendeve
i shfaqen mirazhet e fytyrave tona
pëmallshëm i zgjat duart dhe qesh
__
*Varg nga një tregim i David Albaharit
FRYMA E NANËS
Sa pak frymë
i ka mbetë Nanës
sa me ia çu peshë
këmishën me ngjyrë hëne
sa e lehtë
fryma e Nanës
veç sa me dridhë atë cep të hollë buze
siç dridhet flutura mbi një gjeth
sa pak ajo frymë e lehtë
për atë trohë shpirt që i ka mbetë
atë trohë që zogu i blertë mund ta bartë
e të fluturojë diku në qiell
SIMFONI MBI BAR
Si sytë e këtyre luleve
ma pe nurin e kurmit tim
pa gjethin e Evës në fundbarkun e trëndafiltë
gishtërinjtë e tu
në flokët
qafën e bardhë
gjinjtë e fundbarkun tim të ndritshëm
m'i puthe sytë
thimthat e ndrojtur
e thembrat e këmbëve që më sollën tek ti
më thuaj
isha ashtu siç më ke menduar
edhe më magjike se fantazia ime për ty
ah sa qenkam dridhur
deri te kjo fjalë
e te kjo simfoni e afshtë
mbi këtë bar
simfoni vetëm premierë
kurrë më
lamtumirë
AKT
Diku
një dhomë
krejt e zbrazur
pos cigareve
me të kuqtë e buzëve tu
të hedhura nga hirorja
me të cilën
ngul në mur gozhdën
e pasqyrës së praruar
me pamjen tonë të zhveshur
pa turp e pa vese
dhe një fishkëllimë e zgjatur treni
merr me vete dihamën
gjer te tingulli
i një këmbane meshe
e na bie në mend
për Zotin
që na dha shpirt
o shpirt
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen