VETMI FLUTURE
Në valë
gjethi i Noes
me vetminë time prej fluture
u marr erë katër stinëve të dritës
deri te stina e pestë
e natës së zezë
në oqeanin e vdekur
bie perdja e frymës
bebëzat m´i merr hëna
diell as qiell më
në sytë e mi
ZJARRMI
Sonte
Zjarrmi ferri mbi mua bie
nofulla e natës së zezë
me mijëra dhëmbë të verdhë
në qiellzën time sa qielli
e në duar mbaj lule akulli
gjuha si cunami i çartur
thirr të vdekurit e mi
gruaja ha gishtërinjtë nga tmerri
për sytë e mi me bebëzat e bardha
ata sy po bëhen diej të fikur
që s´do të shohin më kurrë pranverën
HËNA E ZEZË
Ëndrra e vdekjes
a vdekje e ëndrrës
në këtë natë me hënë të zezë
oh e dashur
vërma pëllëmbën
në ballin tim flakë
m´i fryj flladshëm
hirit të syve
ta shoh sërish
hënën e portokalltë
KTHIMI
Do të kthehem
në Itakën time
një ditë
i përmallshëm
e më dinak se Uliksi
do t´i hedh Ciklopit hi në sy
në pellgun e nimfave
do të bie shi i ylbertë
ato të heshtura do t´i krehin flokët
mbi detin e përgjumur me erë te mbarë
do të kthehem një ditë
në Itakën time të shenjtë
E për gjakun tim
të lënë në Trojë
do të më mbysë mërzia
KAFKA IME
Nga shtëpia e vdekjes
marr me vete
kafkën time
pa sytë dikur si lumi
pa flokët që janë bërë erë
pa rrudhat e ballit të bërë mendime
pa buzët plot lutje
s´mund ta varros
pa lotët e nënës
e pa hijen e qiparisit
si librin e moçëm me hieroglife
të nxjerrë nga dora e vdekur
e lexuesit të mbramë
e vë në raftin e pluhurosur
që pas mijëra vite drite
ta mbajë engjëlli në pëllëmbë
duke i hequr pluhur yjesh
lules së ëndrrës
TË GJALLËT E TË VDEKURIT*
Të gjallët
hanë bukën e tokës
tokën e bukës
hanë të vdekurit
kafshatë kafshatë
të gjallët
të vdekurit
pash me pash
me nga një gur në kokë
kanë ardhur deri te lumi
*Kjo poezi lindi me rastin e varrimi të një të afërmi në varrezat e Prishtinës, të cilat i pashë pas 20 vjetësh. U tmerrova nga përmasa e hapësirës që kishin marrë ato, e që tashmë krejt bashkangjitur Prishtinës, ky kompleks ishte bërë vetë një qytet i të vdekurve!...
PAVDEKËSIA E VDEKJES
Me këtë verë
nga vreshta e diellit
gëzuar e dashur
me këtë verë
të kuqe si gjaku i Jezuit
e dashur gëzuar pavdekësinë
e kujtohu
asnjë njeri e asnjë
çift i gjallë i Arkës së Noes
të këtij çasti
me shpirtin e frymës së qiellit
vetëm për një shekull e pak
nuk do jenë më
do ndodhë vdekja e madhe
gëzuar e dashur
pavdekësia e vdekjes
mos u pikëllo
s´do ta kemi mërzinë
veç jem ndër radhët
e pavdekësisë së vdekjes së madhe
mos u pikëllo
se prapë dikush në këtë mbrëmje të bruztë
verë të kuqe a verë të bardhe do pijë
mund të ndodhë që ajo
t´i ketë mu këta sy tu të bukur
që e mahnitur t’ shikojë me pikëllim këta yje
T´ZOTIN E MËRZISË
Përvajshëm më përqafojnë
m´i prekin gishtërinjtë e urtë
më shikojnë në dritë të syve
luten që të jam i fortë
mua t´zotin e mërzisë
e unë ligështohem ligështohem
me sy përdhe si shtatore
bëhem mendim guri
LARG JANË ATA
E dashur
edhe sikur lotët tanë
të bëhen lumë liqen a det
barkën ata kurrë nuk do ta gjejnë
e t´i afrohen bregut tonë të pikëllimit
larg janë ata larg
përtej diellit përtej dritës
e dashur
t´i falemi Zotit
që s´jetojmë me mijëra vjet
në këtë zi në këtë mërzi
SFOND I BARDHË
Ai sfond i bardhë
pikë e verbër
në sytë e mi
me atë engjëll
të lidhur me fije ajri e uji
vetëm pëllëmba e tij e lirë
që ta përshëndesë
nënën përtej xhamit
që buzëqesh duke qarë
ÇARLI
Indiani me emrin e rrejshëm Çarli
i zi dhe i mistershëm si nata
mistik si fisi i tij i lashtë
i shpejtë rrufe e dinak si prita
në duart e tij prej hume
ma merr dorën time të bardhë
në pëllëmbën time që dridhet
lexon hartën e fatit tim
profecinë e zymtë
“gjatë gjatë s´do të kthehesh nga ke ardhur”
pas shumë e shumë vitesh
në verën e thatë
putha (at)dhe nga kisha ardhur
babai ishte bërë bar
me erë temjani të djegur
indianin me emrin e rrejshëm Çarli
kurrë më nuk e pashë
e pëllëmbën e dridhur s´mund ta heqë
nga duart e tij prej hume
BLLACA
Balta e vdekur
na ha për së gjalli
në këtë ferr
në këtë tokë të nëmur
jam çelur
lule robi
i pikëlluari im
merrmë si flutur në dorë
gëzoje pranverën
GJERGJI
nëpër gurët e prushtë
ngjitem në fronin e Hyjit
si mbi re shoh Fushë-Krujën e tistë
kalorësit e muzgut sikur afrohen
e Kruja si engjëll i trembur
i hynë nën sqetull hyjit
ai ngre krah e me shpatën e diellit
e prenë përgjysmë natën e gjysmëhënës
e ndiej frymën e tij
si prekje e bekuar
e pëshpërit uratën
të lumtë ne për ty
Gjergj
Krujë, verë 2009
ORKIDE E ÇELUR
Ajo
është vetë mrekullia
e mahnitshme orkide e çelur
kush e shikon e s´e njeh
buzët kafshon nga habia
e ai që e njeh stepet nga bukuria
është krenari me kurorë
e Adamit të parë
ia shoh intimen në sy
për një puthje më ndryshe
për një përkëdhelje të përflaktë
buzët e gojës së bukur
i thonë një po
e gjinjtë e fryer i përndizen
veç në një top-sekret
sikur Zoti t´i mbyllë sytë
e gojën qielli
për një mëkat të ëmbël
qoftë vetëm një herë në jetë
ME ZONJËN V.
Me zonjën V.
Në verandën e palmave
pinim verë
verë të shijshme
me aromë jete
e flisnim për dashurinë e vdekur
nën qiellin e urtë
pinim me(r)lot
e shikonim yjet që binin
në një fushë a det të vdekur
për të dhënë a marrë shpirtra të shenjtë
sa rekuiem në ata sy blu
të zonjës V.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen